خاطرات این پرستار را در روز های کرونایی بخوانید - مالزی ارزان

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، در روزهای اخیر اخبار متعددی از جان فشانی و از خودگذشتگی کادر درمانی و پزشکان کشور در شبکه های اجتماعی منتشر می شود. افرادی که گاه با وجود نبود کمترین امکانات، پنجه در پنجه مرگ، به یاری هم وطنان خود شتافته و با کار شبانه روزی سعی دارند تا قدمی در برطرف مشکل پیش آمده بردارند.

یکی از مطالبی که در روزهای اخیر در این رابطه منتشر شده، مقایسه کوشش پزشکان امروز با کاری است که پزشکان و پرستاران در هشت سال جنگ تحمیلی انجام دادند. روزهای آتش و خون، جان خود را بر کف دست گرفتند و بدون چشم داشتی، در بیمارستان ها و درمانگاه های شهرهای مرزی و گاه در خط مقدم جبهه حاضر می شدند.

در این روزها که به اجبار ویروس کرونا خانه نشین شده و فرصتی یافته ایم تا برخی از آرزوهایمان را زندگی کنیم، بد نیست سری به کتاب هایی بزنیم که در این رابطه منتشر شده است. هرچند تعداد عناوینی که به خاطرات پزشکان و کادر درمان در هشت سال جنگ تحمیلی بپردازد، در مقایسه با فعالیت های آنها در جنگ و حتی پس از آن در مواجهه با آسیب دیدگان جنگی، چشم گیر نیست، اما مرور همین عناوین منتشر شده تلنگری است به ما که ایرانی ها چگونه از بحران هایی که در چند دهه گذشته داشته اند، عبور کردند.

کتاب خاطرات ایران، با روایت ایران ترابی، از جمله این آثار است که از سوی انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده. کتاب دربردارنده خاطرات زنی است که جزو اولین گروه های پزشکی به مناطق جنگی اعزام می شود و شرایط سخت جنگ، از او یک تکنیسین بیهوشی می سازد.

فصول ابتدایی کتاب گزیده ای است از خاطرات دوران کودکی او، دهه های 30 تا 50 که بیشتر صرف کوشش های او برای کسب تخصص در زمینه مامایی و یاری به زنان روستایی می شود. با مهاجرت ایران ترابی به تهران، در سال 57، برگ تازه ای از زندگی او ورق می خورد. به گفته شیوا سجادی، تدوینگر کتاب، شروع مصاحبه و تحقیق پیرامون روایت های ایران ترابی به سال های 83 و 84 برمی شود و حاصل آن؛ حدود پنجاه ساعت مصاحبه ضبط شده است. با این حال، تا آخرین مراحل و پیش از سپردن کار به دست ناشر، که انتخاب و گویا کردن عکس ها بود، فرصت پرسش و واکاوی محفوظات ذهنی راوی از دست داده نشد تا اطلاعات تازه افزوده و مستند ایران ترابی فضای روشن تری را پیش روی مخاطب بگشاید.

در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:

آن موقع برای اولین بار بود که عراق از بمب آتش زا استفاده می کرد. جنازه دو نفر را که با این بمب به شهادت رسیده بودند به سردخانه بیمارستان شوش آوردند. من دوربین داشتم و از برخی از مجروحین و شهدا که به نظرم خیلی خاص بودند، عکس می گرفتم. آقای شاهین و همکارش، تکنیسین های بیهوشی پیش من آمدند. گفتند خانم ترابی دو تا جنازه آوردند که بمب آتش زا خوردند. این قدر که از شجاعتت می گویند، اگر جرأت کردی برو از این جنازه ها عکس بگیر.

... در ماشین را باز کردم و بالا رفتم، تمام جایگاه ها را برداشته و مجروحین کف اتوبوس نشسته بودند. هنوز لباس منطقه را به تن داشتند. روی هر کدام یک پتو انداخته بودند که سرما نخورند. تمام تنشان تاول زده بود و صورت هایشان باد نموده بود طوری که چشم شان جایی را نمی دید. هیچ کدام از آنها بالای 30 سال سن نداشتند. دست اولین نفر را که گرفتم تا پیاده اش کنم با صدای خفه و گرفته ای که به زحمت شنیده می شد، گفت: دست مرا نگیرید.

گفتم: باشد. من گوشه این پتو را می گیرم. شما هم گوشه پتوهای همدیگر را بگیرید و آهسته پشت سر هم بیایید. ...

علاقه مندان برای تهیه نسخه مکتوب، الکترونیک و کتاب صوتی این اثر به پایگاه اطلاع رسانی سوره مهر به این نشانی مراجعه نمایند.