دوست جدانشدنی من
به گزارش مالزی ارزان، شغل پدرم ما را مجبور کرد به یک شهر خیلی کوچیک برویم و من از این موضوع اصلا خرسند نبودم. چند روزی بدون ارتباط با کسی در حالی که خیلی ناراحت بودم، به مدرسه می رفتم. در مدرسه شنیده بودم که خانه ای در شهر هست که تمام بچه ها بعد از مدرسه به آنجا می روند.
خبرنگاران ؛ بچه ها- یسنا میرزائی: شغل پدرم ما را مجبور کرد به یک شهر خیلی کوچیک برویم و من از این موضوع اصلا شاد نبودم . چند روزی بدون ارتباط با کسی در حالی که خیلی ناراحت بودم، به مدرسه می رفتم. در مدرسه شنیده بودم که خانه ای در شهر هست که تمام بچه ها بعد از مدرسه به آنجا می روند و از همه جالب تر این بود که هیچ پدر و مادری حق ورود به آن خانه را ندارد. خیلی کنجکاو بودم که بدانم در آن خانه چه چیزی است که همه مشتاق رفتن به آنجا هستند. ولی خجالت می کشیدم به آنجا بروم . تا اینکه یک روز وقتی از مدرسه به خانه برگشتم مادرم گفت که به یک مهمانی دعوت شده ام. چون هنوز با کسی آشنا نشده بودم، راستش اصلا شاد نشدم. ولی وقتی متن نامه را خواندم؛ نظرم عوض شد. درون پاکت یک کارت کوچک با یک نقاشی زیبا بود که روی آن نوشته بود: دوست خوبم سلام؛ شاد می شوم بیایی و با هم وقت بگذرانیم آدرس هم مربوط به همان خانه بود.
برترین بهانه
من که بالاخره توانسته بودم بهانه ای پیدا کنم برای ورود به آن خانه، سریع برترین لباسم را پوشیدم و راه افتادم. وقتی رسیدم، یک حیاط کوچک ولی پر از گل را دیدم. درخت آلو با شکوفه های زیبایش نظرم را به خود جلب کرد. از همه بهتر بوی عطر یاسی بود که در کل حیاط پیچیده بود. دیوانه نماینده بود.
بوی کیک توت فرنگی
از دو پله جلوی در بالا رفتم و زنگ را زدم. بعد از چند دقیقه خانم مهربانی درب را به رویم باز کرد. به داخل دعوت شدم. بوی کیک توت فرنگی همه خانه را پر نموده بود. صدای خنده و شادی بچه ها از یکی از اتاق ها به گوشم می رسید. با هدایت آن خانم وارد اتاقی شدم. چیزی که می دیدم اصلاً قابل توصیف نبود. یک اتاق بزرگ و خوشگل که پر از قفسه های رنگی بود و یک عالمه کتاب روی هر کدام قرار داشت. نمی دانم چه چیزی باعث می شد که اتاق آنقدر مجذوب نماینده باشد. انگار هر کتاب برای خودش یک رنگی داشت. دور تا دور اتاق مبل های راحتی چیده شده بود که بچه ها به راحتی بنشینند و کتاب مورد علاقه شان رو بخوانند.
دوست جدانشدنی من
چیزی که آن خانه را از بقیه کتابخانه ها متمایز می کرد این بود که هر روز برای کسانی که یک کتاب را مطالعه نموده بودند جشن می گرفتند. این باعث می شد که همه آنجا را دوست داشته باشند و یک کتاب دیگر برای خواندن انتخاب نمایند. از آن روز به بعد من هم یکی از بچه هایی شدم که واقعا برای رفتن به آن خانه شور و شوق زیادی داشتند. دیگر کتاب دوست جدانشدنی من شد.
منبع: همشهری آنلاین