شکستن استخوان های پا برای زیبایی؛ دردناک ترین سنت دنیا! - مالزی ارزان

بستن پا یک روش سنتی چینی بود که شامل محکم بستن پا های دختران جوان به منظور جلوگیری از رشد آن ها انجام می شد که در نتیجه پا ها تغییر شکل داده و به طور قابل توجهی کوچکتر از حد معمول می شدند.

این رسم بیش از هزار سال از قرن دهم تا اوایل قرن بیستم انجام می شد و نماد زیبایی و موقعیت اجتماعی به شمار می رفت.

عمل بستن پا در سلسله سونگ (960-1279) آغاز شد و در طول سلسله مینگ (1368-1644) در میان خانواده های طبقه بالا رواج یافت. این رسم به ویژه در میان خانواده های ثروتمندی که می خواستند موقعیت و اعتبار خود را به نمایش بگذارند، محبوب بود، زیرا آن را نشانه ای از ثروت می دانستند. بعلاوه اعتقاد بر این بود که این عمل زنان را خواستنی تر می نماید، زیرا به عنوان نماد زیبایی و زنانگی در نظر گرفته می شد.

فرآیند بستن پا بسیار دردناک بود و اغلب منجر به مسائل جدی سلامتی می شد. پا های دختران جوان با بانداژ محکم بسته شده بود، انگشتان پا خم شده بودند و پاشنه پا به زور به سمت کف پا کشیده شده بود. با بزرگ شدن دختر، پابند ها سفت شدند و باعث شکستن استخوان های پا و قوس آن شدند. این شکستگی منجر به تغییر شکل پا ها و به طور قابل توجهی کوچکتر شدن آن ها می شد، به طوری که کف پا اغلب فقط 7 تا 8 سانتی متر طول دارد.

عمل بستن پا عواقب شدیدی برای سلامت زنان داشت. پا های بد شکل راه رفتن را برای آن ها سخت می کرد و اغلب منجر به درد مزمن، عفونت و مشکل در ایستادن طولانی مدت می شد. این عمل بعلاوه تحرک زنان را محدود می کرد و کار یا شرکت در فعالیت های روزانه را برای آن ها سخت می کرد.

پای دختران بین چهار تا ده سالگی بسته بود. برای نرم شدن پا ها از معجون گرم گیاهی و خونی استفاده می کردند. کندن ناخن های پا به توقف رشد یاری می کرد. به جز شست پا، انگشتان پا در کف پا فشرده شدند، جایی که در زیر پا پیچ خوردند و شکستند. سپس قوس پا به شدت شکسته شد تا پا با ساق هم تراز گردد.

باند هایی که سه متر طول داشتند، محکم دور پای شکسته پیچیده می شدند. برای اینکه دختر ها نتوانند باند ها را باز نمایند، آن ها را به هم می دوختند. پیشنهاد شد که بستن پا به وسیله یک کلاسور واجد شرایط انجام گردد. از آنجا که آن ها بیش از حد برای بچه های رنج کشیده خود احساس همدردی می کردند و پای دختران را به میزان کافی محکم نمی بستند، مادران برترین نامزد ها نبودند.

برای جلوگیری از عفونت پا های آسیب دیده، پا ها را هر چند روز یکبار باز می کردند و تمیز می کردند. گوشت پوسیده نیز بریده می شد. از 10 دختر، یک دختر در اثر این عمل جان خود را از دست داد. برای تغییر بیشتر میزان پاها، ممکن است در صورت لزوم، استخوان ها یک بار دیگر خرد شوند. دختران برای شکستن بیشتر استخوان های پا و افزایش گردش خون، باید مسافت قابل توجهی را طی می کردند.

با وجود خطرات سلامتی، سنت بستن پا برای قرن ها ادامه داشت. این یک آیین برای دختران جوان در نظر گرفته می شد و کسانی که این روش را انجام نمی دادند اغلب به وسیله جامعه تحقیر می شدند. بعلاوه اعتقاد بر این بود که هر چه پا ها کوچکتر باشد، زن مطلوب تر به شمار میرود.

در اواخر قرن نوزدهم، عمل بستن پا آغاز به کاهش کرد، زیرا به طور فزاینده ای به عنوان یک سنت عقب مانده و وحشیانه تلقی می شد. دولت چین به همراه غربی ها آغاز به صحبت علیه این عمل کردند و در سال 1911 جمهوری تازه تاسیس چین بستن پا را غیرقانونی بیان کرد.

علیرغم ممنوعیت، این سنت در بعضی منطقه ها ادامه یافت و تا زمانی که حزب کمونیست در سال 1949 به قدرت رسید، این عمل ریشه کن نشد. امروزه پابندی را نمادی از ستم و آزار زنان می دانند و به طور گسترده آن را سنتی وحشیانه و منسوخ می دانند. با وجود ریشه کن شدن، این سنت هنوز در بعضی از نقاط دورافتاده چین انجام می گردد.