خبرنگاران ایران شناس تمام عیار
به گزارش مالزی ارزان، آشنایی بنده با روانشاد پروفسور فضل الله رضا به زمانی بازمی شود که قرار بود ناشری دولتی، یکی از آثار ایشان را منتشر کند و تعهد به آن نیز نموده بود. اما آن ناشر، بدعهدی نموده و استاد از این بابت، دلمرده و پژمرده شده بود که کسی آثار ایشان را مورد توجه قرار نمی دهد.
آن موقع، یعنی اواخر دهه هشتاد، آقای بهرام قاسمی - که در حال حاضر سفیر کشورمان در فرانسه است و پیشتر سخنگویی وزارت امورخارجه را برعهده داشت - سرپرست سفارت ایران در کانادا بود. او پیشنهاد داد روزنامه اطلاعات واسطه گردد و این اثر را چاپ کند. بالتبع خود ایشان باید واسطه می شد و با ناشر سابق قطع ارتباط می کرد. چنین هم شد و انتشارات موسسه اطلاعات مفتخر به طبع آن کتاب شد.
در این اثنا، هرگاه استاد مقاله ای قلمی می فرمود - و تا زمانی که می نوشت و قلم بر کاغذ می لغزاند و جامعه را از چشمه فیاض خویش بهره یاب می ساخت - روزنامه اطلاعات افتخار انتشار آن را داشت.
استاد عنصر جامعی بود و از برق و مخابرات تا تاریخ و ادبیات، به فراخور استعداد، صاحب نظر بود و یک ایران شناس تمام عیار بود.
در آبان سال 1392، اما فرصتی فراهم شد تا ایشان، در جشن یکصدمین سال زادروز خود، که در دانشگاه تهران ترتیب داده شده بود، شرکت کند. در این برنامه، شخصیت های ملی و دانشگاهی چون زنده یاد استاد محمدابراهیم باستانی پاریزی، کمال خرازی، محمدرضا عارف، پرویز جبه دار مارالانی، محمدحسین حلیمی، سعید سهراب پور، علیرضا مهنا و مسعود بروجردی و محمود کمره ای سخن گفتند.
در همان سفر، روزی هم در موسسه اطلاعات میزبان استاد بودیم تا از کتاب آخر ایشان رونمایی گردد. در این مراسم، بزرگان ارجمندی چون زنده یاد محمدابراهیم باستانی پاریزی، زنده یاد محمدحسن گنجی، حسن انوری، محمدعلی اسلامی ندوشن، ژاله آموزگار و شیرین بیانی حضور یافتند.
استاد در آن سفر با روحیه شاد و با انرژی مضاعف، در همه برنامه ها شرکت جست و حتی به مدارسی هم که در گیلان به نام خود راه اندازی نموده بود سری زد. جالب آنکه ایشان هر آنچه حق التالیف آثار خود بود را به همین مدارس و موسسات خیریه ای که ایجاد نموده بود، اهدا می کرد و از این رو، حق شناسی وصف ناپذیری داشت.
اما متاسفانه از وقتی به کانادا بازگشت، دوستان، آن طور که باید، توفیق خدمتگزاری به ایشان را نیافتند؛ آن طور که در شان مقام آن استاد فرهیخته و دانشی مرد بود. مع الوصف در سال های پایانی عمر هم، که فراموشی و بیماری بر کهولت سن علاوه شده بود، بسیار بر ایشان تلخ گذشت.
بهترین نوشتار را پس از رحلت ایشان، استاد دکتر احمد مهدوی دامغانی - که ایشان نیز گنجینه ای گرانقدر است و عمرش به سلامت، دراز باد - به رشته تحریر درآورد که مطالعه آن، برای خوانندگان، سودمند خواهد بود.
منبع: ایرنا