ون لایف استایل چیست؟ گزارشی درباره سبک زندگی و سفر با ون - مالزی ارزان

هفته نامه چلچراغ - زهرا اشتری: این قسمتی از زندگی روزمره یکی از کسانی است که وقتی عکس های هیجان انگیزش را در اینستاگرام ببینید، آرزو می کنیدای کاش جای او بودید. از همان عکس هایی که در آن یک زوج عاشق در یک کاروان کوچک که شبیه اتوبوس خانم فریزل است و ریسه های نور از دیواره های آن آویزان است، لیوان چای به دست رو به منظره یک جنگل پوشیده از برف نشسته اند. اما اگر همه اطلاعاتتان از این سبک زندگی محدود به همین عکس هاست، پای صحبت های این دختر ایران گرد که با همسرش در یک کاروان زندگی می نماید، بنشینید تا با سختی های این نوع زندگی آشنا شوید.

قرعه فال به نام من دیوانه زدند

شاید فکر کنید چیزی که دارم می گویم، بیشتر شبیه کارتون سفرهای علمی خانم فریزل است که با اتوبوس سحرآمیزش به جاهای مختلف سفر می کرد و یک جورهایی در ماشینش زندگی می کرد، اما اگر در صفحات مجازی کمی بگردید، پیدا می کنید کسانی را که به این سبک زندگی علاقه مند هستند و حتی صفحاتی را که انواع و اقسام وسایل مربوط به این نوع زندگی، از کاروان تا دست شویی و حمام داخل آن را می فروشند. حتی صفحاتی هم وجود دارند که عکس هایی از ماشین هایی مثل پراید در آن وجود دارد که پشت آن یک کاروان اضافه شده است.

انگار به پراید یک اتاقک کوچک چسبانده اند که در آن جای خواب و سینک ظرف شویی و ... دارد و می گردد در آن زندگی کرد. محفظه ای که معمولاً هم داخل آن از جنس چوب است. اما مدل های دیگر این کاروان ها هم وجود دارند که اتاقکی چسبیده به یک ماشین نیستند. در واقع آن مدل ها دقیقاً مثل چیزی هستند که در عکس های رمانتیک و رویایی اینستاگرام وجود دارند. یک کاروان که در آن هر چیزی که برای زندگی ضروری است، وجود دارد. قیمت های این کاروان ها از حدود 100 تا 200 میلیون تومان آغاز می گردد.

از بهاره حیدری، دختری که تصمیم گرفته با همسرش در کاروان زندگی کند و دور تا دور ایران و بعد از آن دنیا را بگردد، می پرسم هزینه تهیه وسایلی که می خواستید برای شما چقدر شد و چطور توانستید این هزینه را بپردازید؟ می گوید راستش را بخواهید، ما خوش شانس بودیم. برای جهیزیه ام یک تلویزیون ال جی خریدیم که آن تلویزیون در جشنواره بود و در قرعه کشی آن برنده 27 میلیون تومان شدیم. یک پراید هم داشتیم و آن را فروختیم و خانه ای را هم که اجاره نموده بودیم، تحویل دادیم و پول پیش آن را از صاحب خانه گرفتیم. وسایل مان را هم در اتاق من در خانه مادری ام گذاشتیم. تمام این پول ها را برای خرید و تجهیز ون صرف کردیم.

می پرسم از کجا برای اولین بار جرقه این سبک زندگی در ذهنتان خورد؟

می گوید من از بچگی رویای دنیا گرد بودن را داشتم، امیر (همسرش) هم همواره با کوله به کوه نوردی و سفر می رفت. هر دویمان پی گیر این سبک زندگی بودیم، اما فکر می کردیم بهتر است بعد از بازنشستگی و پس انداز کردن پول سراغش برویم تا این که کار امیر به رکود خورد و من هم از کارم استعفا دادم. وقتی دیدیم هیچ تعلقی به زندگی شهری نداریم، دل به جاده زدیم.

از روزمره شان می پرسم

می گوید اتفاقاً سوال خیلی هاست که روزمره ما چطور می گذرد. هر سبک زندگی یک ریتمی دارد کهت برای راحت بودن باید این ریتم را پیدا کنی. ما یک سری وسایل خانه مثل یخنچال، سینک ظرف شویی، گاز، حکام صحرایی و چیزهایی را که واقعاً واجب است، داریم. البته در ابعاد کوچک تر. مثلاً از صبح که بیدار می شویم، برای رفتن به دست شویی باید کمِ کم 200 متر پیاده روی کنیم. یک منبع 100 لیتری آب هم داریم که زیر ماشین تعبیه شده و آب مصرفی حدود یک هفته ماست.

چو تخته پاره بر موج رها رها رها من

می گویم شما هیچ جا ثابت نیستید، طبیعتاً این بر نوع کار کردن و درآمدتان هم تأثیر می گذارد. شما منبع درآمدتان از کجاست؟

می گوید کار اصلی ما عکاس و فیلمبرداری و تدوین بود، اما، چون مدتی از کارمان دور افتاده بودیم، ارتباط مان با فضای کارمان قطع شده بود و سخت بود که دوباره آن را به درآمد برسانیم. اما الان ما کارهای مختلفی انجام می دهیم. از ساخت صنایع دستی تا صفحه اینستاگرام مان که خدا را شکر با استقبال خوبی از سوی مخاطبان روبه رو شد و توانستیم تبلیغات بگیریم. از سوی دیگر، کارهای مقطعی هم انجام می دهیم که در بین این کاررهای مقطعی خاطرات جالبی هم برای مان رقم می خورد. مثلاً یک دوره ای در همدان، همسرم در یک ساختمان کار می کرد.

اتفاقاً یک روز در همان روزهایی که امیر در ساختمان کار می کرد، ماشین را در نزدیکی ساختمان متوقف نموده بودیم و من هم مشغول ماشین تکانی بودم. آقایی ما را دید و با تعجب ما را نگاه می کرد. یا یک بار خواستیم از یک وانت میان جاده میوه بخریم. وقتی میان حرف های مان گفتیم در این ماشین زندگی می کنیم، با حالتی که انگار دلش برای ما سوخته، چند میوه را رایگان به ما داد. البته بعدش برایش شرح دادیم که این مدل زندگی کردن انتخاب خودمان بوده.

یا مثلاً محصولات کشاورزی را در جایی می خریم و در جای دیگر می فروشیم. یا به صورت روزمزد به باغ داران یا کشاورزان یاری می کنیم. یا یک تجربه دیگری که داشتیم، آن دوره ای بود که امیر در ساختمانی در همدان کار می کرد و من به صورت کارآموزی در یک کلینیک گیاه پزشکی کار کردم که تجربه خیلی جالبی بود. یک کلینیک که کشاورزها و باغ داران برای سلامت گیاه ها و تهیه سم و کود به آن جا می آمدند.

بهاره می گوید خیلی ها باور نمی نمایند به جز این ماشین خانه ای نداریم و باید با مدرک و عکس اینستاگرام به آن ها ثابت کنیم که خانه ای جز این جا نداریم. برخی ها هم جوری نگاه می نمایند که انگار فکر می نمایند این جا ماشین لی لی پوت است. خانم ها و آقایان مسن خیلی ما را تشویق می نمایند. یک بار هم با یک آقایی که به همراه همسرشان به سفر آمده بودند، آشنا شدیم. آن ها که خیلی ما را تشویق کردند و از کار ما تعریف کردند. آقا به ما گفت من هم خیلی دوست دارم مثل شما زندگی کنم، ولی یک عادت بد دارم؛ این که هر روز باید دوش بگیرم. اگر می توانستم هر روز دوش بگیرم، حتماً این طوری سفر می کردم. امیر هم دوش صحرایی داخل ماشین را به او نشان داد. او وقتی دوش را دید، زیر نگاه های ما طاقت نیاورد.

قاچاقچیان هم جزو اقشاری هستند که با ما ارتباطات خوبی دارند. در قشم قاچاقچیان گازوییل و در چابهار قاچاقچیان بنزین با ما برخوردهای احترام آمیزی دارند. در کل تابه حال برخورد منفی و بدی که در ذهن مان بماند، از کسی ندیده ایم.

غذایی پر از ادویه های مختلف

ازش می پرسم شما برای سفرهای تان چطور برنامه ریزی می کنید؟

می گوید این سبک زندگی ماست و سفرهای مان هیچ وقت تمام نمی گردد. گاهی به تهران می آییم و به خانواده های مان سرمی زنیم. برخی شب هایی که در تهران هستیم، امیر در ماشین می خوابد تا کسی ماشین را ندزدد. معمولاً فصل های گرم سال را در شمال ایران هستیم و فصل های سرد را به مناطق جنوبی می رویم. اگر شمال باشیم، بیشتر به خانواده های مان سرمی زنیم، اما جنوب ایران فاصله اش با تهران زیاد است و نمی توانیم به خانواده های مان سربزنیم. مثلاً پارسال شش ماه جنوب بودیم و خانواده های مان برای دیدن مان به قشم آمدند.

می پرسم این طور دل تان برای دوستان و خانواده تان تنگ نمی گردد؟

می گوید اگر از من بپرسید، می گویم سخت ترین قسمت این سبک زندگی، دور بودن از خانواده ها و دوستان مان است. البته که دوستان جدیدی در سفرها پیدا کردیم که خیلی ارزشمند است و مثلاً پارسال در قشم خانواده های مان پیش ما آمدند.

می پرسم شما بیشتر نقاط ایران را دیده اید و خیلی بهتر می توانید ایران را توصیف کنید. مثلاً ایران از دید من که در تهران هستم، با کسی که در همدان است، فرق دارد. ایران از دید شما چه شکلی است؟

بهاره می گوید سفرمان در ایران مثل خوردن یک غذا پر از ادویه های مختلف است. هر چی بیشتر بجوی اش، مزه های جدید از آن بیرون می زند. ما برنامه ریزی کردیم در طول یک سال ایران را بگردیم و بعد سراغ سفرهای برون مرزی برویم. برای اثبات بزرگی ایران همین بس که ما نزدیک دو سال است که ایران را می گردیم و هنوز کل استان ها را با ماشین نرفتیم. البته که ما هم خیلی لاک پشتی سفر می کنیم. ایران پتانسیلی برای گردشگری دارد که ما در این دو سال عمیقاً حسرت خوردیم.

می پرسم هر شهر برای شما شبیه چیست؟ با چه چیزی در ذهن شما مانده است؟

می گوید مثلاً مردمان سنندج افراد آرامی هستند که حتی اگر از ما خرید هم نمی کردند، می گفتند خدا بازار بدهد. یا لاهیجانی ها خیلی هنردوست هستند.

می پرسم خاطره ترسناک هم دارید؟

کمی مکث می نماید و بعد می گوید ما بیشتراً در جاهای بکر کمپ می زنیم که تردد خیلی کم است. حیوان های مختلف زیاد می بینیم، ولی اصولاً حیوانات از آدم ها می ترسند. مثلاً یک بار در ارتفاعات دیلمان کمپ کردیم و آتش روشن کردیم که ناگهان رتیل ها به ما حمله کردند. البته محله کلا رتیل خیز بود. من بیشتر توهم خرس می زنم. تا حالا در جنگل چند بار شده که گاو دیدم و فکر کردم خرس است.

از او می پرسم اگر کسی بخواهد این طوری زندگی کند، به او چه می گویید؟

می گوید به او می گویم اگر واقعاً مجنون این سبک زندگی هستی، دنبالش برو. قطعاً سختی هایی دارد که تا کسی تجربه نکند، اصلاً نمی تواند درکش کند، ولی اگر عاشق این سبک زندگی باشی، برایت آسان می گردد.

زیاد هستند کسانی که می گویند ما آرزویمان است این طوری زندگی کنیم و به همه آن ها می گوییم اول یک سفر با چادر بروید که بالای 10 روز در سفر باشید. بعد دوباره فکر کنید و ببینید می توانید همه بندهای خودتان را از زندگی شهری پاره کنید. مثلاً امیر که همواره سفرهایش را با یک کوله و چادر و کیسه خواب می رفت، ون لایف برایش مثل زندگی در هتل پنج ستاره بود؛ و البته که به نظر من این سبک برای یک خانم در ایران می تواند خیلی متفاوت تر و از جهاتی دشوارتر باشد.

آخرین سوالی که از او می پرسم، این است که به نظرش ویژگی اصلی این نوع زندگی چیست؟

می گوید فکر می کنم این سبک هر لحظه و ثانیه اش زندگی در لحظه را گوشزد می نماید.

حرف هایش که تمام می گردد و خداحافظی می نماید، به صفحه اینستاگرامش رفتم و دوباره عکس هایش را دیدم. سعی کردم این بار با دید دیگری به آن ها نگاه کنم تا داستانش پشت عکس را تصور کنم. داستانی پر از رنگ، خاطره و سختی های آسان.